SHTOJCA 14:

Paracaktimi (Fati)

Ne jemi absolutisht të lirë të besojmë ose të mos besojmë në Zotin. Është vullneti i Zotit që ne do të bëjmë ashtu (18:29, 25:57, 73:19, 74:37, 76:29, 78:39, 80:12).

Pas kryerjes së mëkatit fillestar (Shtojca 7), Zoti na dha një shans për të dënuar haptas krimin tonë dhe ta pranojmë autoritetin absolut të Tij (33:72). Por ne vendosëm që deshëm të shohim një demonstrim të kompetencës së Dreqit si zot. Shumë njerëzve nuk iu pëlqen fakti që Zoti i ka krijuar, për t’i vënë ata nëpër këtë test të tmerrshëm. Shihet qartë që njerëzit e tillë nuk janë të vetëdijshëm që [1] kanë kryer një krim të tmerrshëm (Hyrja & Shtojca 7), dhe [2] që atyre iu është dhënë shansi për ta dënuar krimin e tyre dhe ta shpengojnë veten, por zgjodhën të përjetojnë testin.

Mësojmë nga 57:22 që jetët tona, së bashku me gjithçka tjetër rreth nesh, janë të para-incizuara në diçka si videokasetë. Zoti e di tërësisht çfarë lloj vendimi secili prej nesh është i paracaktuar të marrë; Ai e di cilët prej nesh po shkojnë në Parajsë dhe cilët po shkojnë në Ferr. Madje edhe para se të kishim lindur në këtë botë, Zoti e dinte cilët shpirtra janë të mirë dhe cilët shpirtra janë të këqij. Sa i përket gjithdijshmërisë së Zotit, ne mund ta paramendojmë një vulë në ballin e secilit që thotë “Parajsë” ose “Ferr.” Por, sa na përket neve, ne jemi plotësisht të lirë të anojmë kah autoriteti absolut i Zotit, ose kah pikëvështrimet politeiste të Dreqit. Paracaktimi, pra, është fakt sa i përket Zotit, jo sa na përket neve.

Kjo mënyrë e të kuptuarit shpjegon strofat e shumta që thonë që “Zoti udhëzon këdo Ai vendosë, dhe çorienton këdo Ai vendosë.” Duke u bazuar në njohurinë e Tij, Zoti i cakton shpirtrat tanë në rrethanat që i meritojmë. Kur Zoti iu tha engjëjve, “Unë di çka ju nuk dini” (2:30), kjo do të thoshte që disa prej nesh merituam një shans për ta shpenguar veten. Një shembull i udhëzimit të Zotit për ata që meritojnë udhëzim gjendet në 21:51: “I dhamë Ibrahimit udhëzimin e tij, se ishim tërësisht të vetëdijshëm për të.” Me fjalë të tjera, Zoti e dinte që Ibrahimi ishte shpirt i mirë që meritonte të jetë i udhëzuar, dhe Zoti ia dhuroi atij udhëzimin e tij dhe të kuptueshmit. Një shembull tjetër thuhet në 12:24. Jozefi anoi nga bashkëshortja e fisnikut Egjiptas, dhe gati sa nuk kreu marrëdhënie jashtëmartesore “po të mos ishte që ai pa një shenjë nga Zotëruesi i tij.” Zoti na mëson në 12:24 që Ai “largoi të keqen dhe mëkatin nga Jozefi, se ai ishte një prej adhuruesve të Mi të përkushtuar.” A ishte Jozefi ai që e përmbajti epshin e tij? Apo, a ishte mbrojtja e Zotit nga mëkati që e bëri atë të dëlirë? I tillë është paracaktimi.