SHTOJCA 20:

Kurani është Besëlidhja e Fundit e Zotit për botën, dhe Ai është zotuar ta ruajë atë edhe nga shtrembërimi më i vogël (15:9). Pra, Kurani është i rrethuar me forca të padukshme që e ruajnë atë dhe i shërbejnë atij (13:39, 41:42, 42:24).

Si asnjë libër tjetër, Kuranin na mëson Zoti (55:1-2); Ai na mëson neve çka kemi nevojë në kohën kur kemi nevojë për të. Kjo është pse e lexojmë Kuranin me qindra herë pa u mërzitur. Mund ta lexojmë një roman, për shembull, vetëm një herë. Por Kurani mund të lexohet pakufi herë, dhe të nxjerrim informata të reja të vlefshme nga ai secilën herë. Në anën tjetër, lexuesit e pasinqertë – ata që lexojnë Kuranin për të gjetur gabim në të – largohen nga Kurani (7:146, 17:45, 18:57, 41:44). Në fakt, forcat e padukshme të Zotit iu ndihmojnë atyre t’i gjejnë gabimet që i kërkojnë. Pasi që Kurani është i përsosur, “gabimet” e tilla vetëm shërbejnë për të zbuluar budallallëkun e armiqve të Zotit.

Zoti i përdorë tiparet e Veta për ta përshkruar Kuranin; Ai e quan Kuranin “Adhim = i Madh” (15:87), “Hakim = Plot mençuri” (36:2), “Mexhid = Madhështor” (50:1), dhe “Kerim = i Nderuar” (56:77). Çka mbetet të thuhet?

Pasi që Kurani është lajmi i Zotit për të gjithë njerëzit, pa marrë parasysh gjuhën e tyre, në Kuran kanë qasje besimtarët, pa marrë parasysh gjuhën e tyre (41:44). Kjo shpjegon fenomenin e thellë: besimtarët që nuk dinë arabisht e dinë Kuranin më mirë sesa pabesimtarët arab-folës. Për shkak të forcave të padukshme që i shërbejnë Kuranit, në të kanë qasje besimtarët me gatishmëri dhe kënaqësi, dhe nuk kanë qasje aspak mosbesimtarët (17:45, 18:57, 56:79).